Sizinde kendinize ait ayrılık mektuplarinizi paylasıma bekliyorum...



Son konuşmalar….
Deli gibi aşıksınızdır ama süregelen kavgalar…
İçinden nolur ayrılmayalım,beni bırakma diyerek çığlık çığlığa ağlamalar ama mesajlarında soguk sert tavırlar…Ve belli etmezsiniz o anlarda o lanet olası gurur yokmudur?çıkardığı saçmasapan sorunlarla sonunda alınan kararlar işte seni kahreden seni senden alan sonuç:ayrılık…
Yalnızca”ayrılık”kelimesini duyduğunda bile bianda kendini hissetmezsin hayattan kopacağını düşünürsün.İşte şimdi yalnızsın…
hayatına kaıışan,seni düşünen,seni senden çok seven,değerli olduğunu hissettiren kişi çekilmiştir hayatından.Onun sıcaklığını onun gülüşünü onun dokunuşunu kimsede bulamıcağını bilirsin bu gerçek seni kat kat maffeder.Öyle bir hal almışsındırki. Ha ölü, ha sen…
Bitek bedenin kalır,Ruhun çekilmiştir köşesine onsuz yaşayamayacağını düşünüp ağlıyodur sürekli.Bedeninse kendine düşen rolleri oynuyodur çevresine.Pişman değilim,onsuzda olabilirim,mutluyum tavırları…
Halbuki kalbin paramparçadır.Hep ağlıyosundur içinden,nereye baksan o, gülüşü,
Bian kokusu gelir burnuna,heyecanlanıp etrafına bakarsın ama nafile sende bilirsin aslında olmadığını,ama belki’yi aklından çıkaramazsın!!!
Geceler üstüne yürür sanki.Hergece yastığını ıslatarak dalarsın uykuya.Uyku uykumudur sanki, yine o,yine rüyalarında ağlayarak uyanır,telefona bakarsın.Yoktur,ne bi çağrı ne bir mesaj.Dİpsiz karanlık bir boşluktasındır…
FARKINA VAR AYRILIK NASIL BİŞEY